Adagio Sostenuto: Słowniczek

Tytuł: Adagio Sostenuto

Paring: JongKey - szczypta OnKey

Gatunek: AU/fluff/romans/komedia/smut/angst
Status: Trwające

Liczba rozdziałów: 13/?

„Żadna godzina życia nie została zmarnowana, gdy się ją spędziło w siodle.”

~***~

Ciąg – chód boczny, w którym koń porusza się jednocześnie do przodu i w bok, przy czym jest wygięty w kierunku do linii, po której się porusza. Ciąg może być wykonywany w stępie, kłusie i galopie. Rozróżnia się ciąg w lewo i ciąg w prawo.

Cwał – najszybszy chód konia, szybszy od galopy. Podczas cwału występuje faza, kiedy koń ma wszystkie cztery kopyta w powietrzu.

Foule galopu – jeden skok w galopie.

Galop – szybki, trzytaktowy chód konia.

Kłąb – najwyżej wysunięta część końskiego grzbietu, nasada szyi. W kłębie mierzy się wysokość konia.

Kłus – dwutaktowy chód konia, wolniejszy od galopu, lecz szybszy od stępa.

Kłus wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni.

Lotna zmiana nogi – manewr polegający na tym, iż koń podczas galopu, znajdując się w fazie lotu zmienia nogę prowadzącą, na którą galopuje (czyli przednią nogę, którą stawia jako ostatnią przed fazą lotu).

Łykawość – szkodliwy nawyk konia, polegający na chwytaniu zębami żłobu lub krawędzi boksu i łykaniu powietrza. Nawyk bierze się zwykle z nudów i grozi kolką.

Pasaż – zaawansowany element ujeżdżenia, przy którym koń porusza się niezbyt szybkim kłusem, wysoko unosząc kończyny i zawieszając je na moment w powietrzu.

Piaff – chód konia stosowany w wyższych konkursach ujeżdżeniowych klasy GP (Grand Prix), a także w hiszpańskiej szkole jazdy. Koń wykonujący piaff kłusuje w miejscu w dużym zebraniu, wysoko unosząc przednie kończyny. W piaffie, inaczej niż w pozostałych odmianach kłusa, nie ma momentu "zawieszenia". Pierwsza para nóg (po skosie) dotyka ziemi, zanim druga para zacznie się unosić.

Pinto – rasa koni pochodząca z USA. Konie Pinto nie są właściwie rasą, lecz populacją o umaszczeniu srokatym. Do księgi stadnej Pinto można wpisać każdego konia srokatego.

Stęp – najwolniejszy chód konia, spacer.

Ustępowanie – ćwiczenie, wprowadzające do nauki chodów bocznych. W ustępowaniu koń nie jest zgięty, jedynie ustawiony w potylicy w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu.

Cugle, wodze – przymocowane do wędzidła skórzane, gumowe lub parciane paski, które jeździec trzyma w rękach podczas jazdy.

Czaprak – bawełniana lub filcowa podkładka pod siodło wchłaniająca pot konia i chroniąca jego grzbiet przed obtarciami.

Derka – okrycie konia zakrywające cały tułów, czyli kłodę, a także czasem część szyi.

Flo (inaczej rozetka) – nagroda przyznawana na zawodach jeździeckich zamiast medalu; otrzymuje ją zarówno koń jak i jeździec. Flo ma różne kolory, zależne od zajętego miejsca.

Kalosze – gumowe osłony chroniące kopyta konia przed uderzeniami.

Kantar – rodzaj uproszczonej uzdy, używanej nie do jazdy, lecz podczas czyszczenia lub wyprowadzania konia.

Kawecan – specjalna odmiana kantara, wykorzystywana do lonżowania.

Kopystka – niewielki przyrząd służący do wygrzebywania z kopyt błota i kamieni.

Lonża – długa taśma służąca do lonżowania konia, czyli prowadzenia go po okręgu. Prowadzący stoi w środku koła, trzymając jeden koniec lonży, drugi koniec przyczepiony jest do wędzidła lub kantara. Lonżowanie stosuje się głównie podczas pracy z młodymi końmi oraz podczas nauki jazdy dla początkujących.

Łęk – tylna, najwyższa część siodła, za plecami jeźdźca.

Łęk – element stelażu siodła, ograniczający siodło od przodu. Wygięty jest on w łuk, pod którym znajduje się miejsce na kłąb konia.

Nachrapnik – pasek, część ogłowia zakładana na nos konia.

Naczółek – pasek na czole konia.

Ogłowie – skórzana uprząż zakładana przed jazdą na głowę konia; stanowi całość wraz z wędzidłem i wodzami.

Owijacze (inaczej owijki) – bawełniane lub polarowe bandaże używane do owijania nóg konia nad kopytami; mogą być zapinane na rzepy.

Palcat, szpicruta – jedna ze sztucznych pomocy jeździeckich; krótki bat skokowy, służący do wzmocnienia łydki lub skarcenia konia. Klepie się nim konia po łopatce lub tuż za łydką jeźdźca.

Pomoce jeździeckie – sposoby komunikowania się z koniem. Do naturalnych pomocy należą łydki, dosiad, ręce i głos. Pomoce sztuczne lub dodatkowe to ostrogi i bat.

Popręg – pas biegnący pod brzuchem konia służący do utrzymywania siodła na grzbiecie zwierzęcia.

Puśliska – skórzane paski łączące strzemiona z siodłem.

Rząd – kompletny osprzęt umożliwiający pracę z koniem pod siodłem czyli ogłowie, siodło i ewentualne pomoce dodatkowe.

Siodło – część rzędu końskiego stanowiąca siedzenie przeznaczone dla jeźdźca.

Strzemiona – przymocowane do siodła metalowe łuki, w które jeździec wsuwa stopy.

Uwiąz – sznur do prowadzenia i przywiązywania konia, na przykład podczas czyszczenia.

Uzda – część uprzęży nakładana na głowę konia.

Wędzidło – połączona z wodzami metalowa część ogłowia, którą wkłada się koniowi do pyska w celu przekazywania mu sygnałów.

Wytok – wodze pomocnicze; system rzemieni, które przypina się do wodzy i do popręgu. Wytok ogranicza odruch szarpania łbem przez konia.

Zgrzebło – gumowa, plastikowa lub metalowa szczotka przeznaczona do rozczesywania mocno posklejanej sierści konia lub do czyszczenia innej szczotki.

Bryczesy – specjalne spodnie do jazdy konnej; od wewnętrznej strony mają zamszowe wstawki, które zapewniają dobrą przyczepność do siodła.

Lej – wzmocnienie na bryczesach, czyli spodniach do jazdy konnej. Lej jest umieszczony na wewnętrznej stronie nogawki, co zapewnia lepszą przyczepność do siodła. Lej może być tylko na kolanach lub pełny – również w kroku.

Rajtrok – marynarka do jazdy konnej, używana głównie na występach i zawodach.

Sztyblety – buty do jazdy konnej, sięgające za kostkę.

Toczek – nakrycie głowy zapinane pod brodą, które chroni głowę jeźdźca w czasie jazdy przed urazami i zranieniami. Wykonany jest przeważnie z włókna szklanego obciągniętego materiałem. Jest elementem ubioru wskazanym podczas jazdy konnej i obowiązkowym podczas zawodów. Obecnie często zastępowany bezpieczniejszym i trwalszym kaskiem jeździeckim.

Anglezowanie – rytmiczne unoszenie się jeźdźca z siodła podczas jazdy kłusem.

Dosiad – układ ciała jeźdźca na koniu, polegający na takim rozłożeniu ciężaru ciała, by można było korzystać z pomocy jeździeckich.

Półsiad – pozycja jeździecka przyjmowana najczęściej podczas skoku lub cwału w terenie, polega na lekkim uniesieniu się w siodle celem odciążenia grzbietu konia.

Ganaszować – ustawiać pozycję głowy i szyi konia przez ściąganie wodzy i nacisk łydek. Zaganaszowany koń ma pochyloną głowę i zaokrągloną szyję.

Kiełznać – założyć koniowi ogłowie, czyli tranzelkę – paski trzymające w pysku wędzidło.

Oprowadzanka – jazda dla początkujących lub małych dzieci. Jeździec siedzi w siodle, a konia prowadzi za wodze instruktor lub doświadczony jeździec.

Półparada – krótkotrwałe wzmocnienie działania pomocy jeździeckich w celu poprawienia chodu konia lub zwrócenia jego uwagi na sygnały jeźdźca na przykład przed wykonaniem trudniejszej figury lub przejściem do innego chodu.

Rozstępować konia – na początku i na końcu każdego treningu należy konia rozstępować, czyli przez kilka lub kilkanaście minut prowadzić go wyłącznie stępem, na długich wodzach. Przed jazdą stęp pełni funkcję rozgrzewki, a po jeździe uspokaja konia, pomaga mu wyrównać tętno i wyschnąć, jeżeli jest spocony.

Ujeżdżenie (dresaż) – dyscyplina jeździecka, w której koń z jeźdźcem muszą wykonać szereg figur i zaprezentować różne chody na placu zwanym czworobokiem.

Skoki przez przeszkody (zawody hippiczne) – olimpijska konkurencja jeździectwa, jedna z siedmiu wspieranych przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą liczbą błędów.

Wolta – figura wykonywana podczas ujeżdżenia, w trakcie której jeździec na koniu porusza się po okręgu o średnicy 6-10 metrów.

Zajeżdżanie – przyzwyczajanie konia do chodzenia pod siodłem lub pod jeźdźcem.

Zebranie konia – silniejsze zadziałanie wodzami i łydkami, żeby konia „obudzić” po początkowej rozgrzewce. Zebranie przygotowuje do dalszych manewrów na ujeżdżalni.

Boks – indywidualne, zamykane miejsce dla poszczególnych koni. Boksy mogą być murowane, wykonane z drewna, czy stalowych prętów. Posiadają otwierane jedno- lub dwuczęściowe (górne i dolne) drzwi.

Karuzela – urządzenie, do którego wprowadza się spoconego konia po męczącej jeździe, by pospacerował i ochłonął.

Okólnik – powierzchnia w kształcie koła o średnicy 12-20 metrów, ogrodzona wysokim płotem.

Parkur – tor przeszkód, które jeździec na koniu pokonuje w odpowiedniej kolejności.

Padok – ogrodzony piaszczysty lub trawiasty wybieg dla koni.

Ujeżdżalnia – budynek lub plac przeznaczony do jazdy konnej, treningów i pokazów.

Hunter hack – konkurencja w stylu angielskim; konie są oceniane za jazdę w stępie, kłusie i galopie oraz pokonywanie przeszkód.

Hunter pod siodłem – konkurencja w stylu angielskim; konie są oceniane za jazdę pod siodłem w stępie, kłusie i galopie.

Kros – próba terenowa z przeszkodami rozmieszczonymi na rozległym, zróżnicowanym terenie. Przeszkody są często naturalne, np. rowy, kłody drzew, przeszkody wodne. Jeździec na koniu musi je pokonać w określonym czasie. Kros jest częścią zawodów WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego.)

Cavaletti – niewielkie przeszkody, nieco wyższe od drągów. Najczęściej są to drągi układane na niedużych stojakach lub oponach.

Liverpool – przeszkoda złożona ze stacjonaty lub oksera umieszczonego zaraz za nią rowu z wodą.

Okser – szeroka przeszkoda, którą koń musi pokonać jednym skokiem. Okser zbudowany jest z dwóch stacjonat o tej samej wysokości.

Stacjonata – pojedyncza przeszkoda.

Stół – szeroka przeszkoda w krosie.