Paring: JongKey - szczypta OnKey
Gatunek: AU/fluff/romans/komedia/smut/angst
Status: Trwające
Status: Trwające
Liczba rozdziałów: 13/?
„Żadna godzina życia nie została zmarnowana, gdy się ją spędziło w siodle.”
~***~
Ciąg –
chód boczny, w którym koń porusza się jednocześnie do przodu i w bok, przy czym
jest wygięty w kierunku do linii, po której się porusza. Ciąg może być
wykonywany w stępie, kłusie i galopie. Rozróżnia się ciąg w lewo i ciąg w
prawo.
Cwał –
najszybszy chód konia, szybszy od galopy. Podczas cwału występuje faza, kiedy
koń ma wszystkie cztery kopyta w powietrzu.
Foule galopu
– jeden skok w galopie.
Galop –
szybki, trzytaktowy chód konia.
Kłąb –
najwyżej wysunięta część końskiego grzbietu, nasada szyi. W kłębie mierzy się
wysokość konia.
Kłus –
dwutaktowy chód konia, wolniejszy od galopu, lecz szybszy od stępa.
Kłus
wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten
wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni.
Lotna zmiana nogi – manewr
polegający na tym, iż koń podczas galopu, znajdując się w fazie lotu zmienia
nogę prowadzącą, na którą galopuje (czyli przednią nogę, którą stawia jako
ostatnią przed fazą lotu).
Łykawość –
szkodliwy nawyk konia, polegający na chwytaniu zębami żłobu lub krawędzi boksu
i łykaniu powietrza. Nawyk bierze się zwykle z nudów i grozi kolką.
Pasaż – zaawansowany element
ujeżdżenia, przy którym koń porusza się niezbyt szybkim kłusem, wysoko unosząc
kończyny i zawieszając je na moment w powietrzu.
Piaff –
chód konia stosowany w wyższych konkursach ujeżdżeniowych klasy GP (Grand
Prix), a także w hiszpańskiej szkole jazdy. Koń wykonujący piaff kłusuje w
miejscu w dużym zebraniu, wysoko unosząc przednie kończyny. W piaffie, inaczej
niż w pozostałych odmianach kłusa, nie ma momentu "zawieszenia".
Pierwsza para nóg (po skosie) dotyka ziemi, zanim druga para zacznie się
unosić.
Pinto – rasa koni pochodząca z USA. Konie
Pinto nie są właściwie rasą, lecz populacją o umaszczeniu srokatym. Do księgi
stadnej Pinto można wpisać każdego konia srokatego.
Stęp –
najwolniejszy chód konia, spacer.
Ustępowanie –
ćwiczenie, wprowadzające do nauki chodów bocznych. W ustępowaniu koń nie
jest zgięty, jedynie ustawiony w potylicy w kierunku przeciwnym do kierunku
ruchu.
Cugle, wodze
– przymocowane do wędzidła skórzane, gumowe lub parciane paski, które
jeździec trzyma w rękach podczas jazdy.
Czaprak –
bawełniana lub filcowa podkładka pod siodło wchłaniająca pot konia i chroniąca
jego grzbiet przed obtarciami.
Derka –
okrycie konia zakrywające cały tułów, czyli kłodę, a także czasem część szyi.
Flo (inaczej rozetka) – nagroda
przyznawana na zawodach jeździeckich zamiast medalu; otrzymuje ją zarówno koń
jak i jeździec. Flo ma różne kolory, zależne od zajętego miejsca.
Kalosze –
gumowe osłony chroniące kopyta konia przed uderzeniami.
Kantar –
rodzaj uproszczonej uzdy, używanej nie do jazdy, lecz podczas czyszczenia lub
wyprowadzania konia.
Kawecan –
specjalna odmiana kantara, wykorzystywana do lonżowania.
Kopystka –
niewielki przyrząd służący do wygrzebywania z kopyt błota i kamieni.
Lonża –
długa taśma służąca do lonżowania konia, czyli prowadzenia go po okręgu.
Prowadzący stoi w środku koła, trzymając jeden koniec lonży, drugi koniec
przyczepiony jest do wędzidła lub kantara. Lonżowanie stosuje się głównie
podczas pracy z młodymi końmi oraz podczas nauki jazdy dla początkujących.
Łęk –
tylna, najwyższa część siodła, za plecami jeźdźca.
Łęk –
element stelażu siodła, ograniczający siodło od przodu. Wygięty jest on w łuk,
pod którym znajduje się miejsce na kłąb konia.
Nachrapnik –
pasek, część ogłowia zakładana na nos konia.
Naczółek – pasek na czole konia.
Ogłowie –
skórzana uprząż zakładana przed jazdą na głowę konia; stanowi całość wraz z
wędzidłem i wodzami.
Owijacze (inaczej owijki) – bawełniane lub
polarowe bandaże używane do owijania nóg konia nad kopytami; mogą być zapinane
na rzepy.
Palcat,
szpicruta – jedna ze sztucznych pomocy jeździeckich; krótki bat skokowy,
służący do wzmocnienia łydki lub skarcenia konia. Klepie się nim konia po łopatce
lub tuż za łydką jeźdźca.
Pomoce
jeździeckie – sposoby komunikowania się z koniem. Do naturalnych pomocy
należą łydki, dosiad, ręce i głos. Pomoce sztuczne lub dodatkowe to ostrogi i
bat.
Popręg –
pas biegnący pod brzuchem konia służący do utrzymywania siodła na grzbiecie
zwierzęcia.
Puśliska –
skórzane paski łączące strzemiona z siodłem.
Rząd – kompletny
osprzęt umożliwiający pracę z koniem pod siodłem czyli ogłowie, siodło i
ewentualne pomoce dodatkowe.
Siodło –
część rzędu końskiego stanowiąca siedzenie przeznaczone dla jeźdźca.
Strzemiona –
przymocowane do siodła metalowe łuki, w które jeździec wsuwa stopy.
Uwiąz –
sznur do prowadzenia i przywiązywania konia, na przykład podczas czyszczenia.
Uzda –
część uprzęży nakładana na głowę konia.
Wędzidło –
połączona z wodzami metalowa część ogłowia, którą wkłada się koniowi do pyska w
celu przekazywania mu sygnałów.
Wytok –
wodze pomocnicze; system rzemieni, które przypina się do wodzy i do popręgu.
Wytok ogranicza odruch szarpania łbem przez konia.
Zgrzebło –
gumowa, plastikowa lub metalowa szczotka przeznaczona do rozczesywania mocno
posklejanej sierści konia lub do czyszczenia innej szczotki.
Bryczesy –
specjalne spodnie do jazdy konnej; od wewnętrznej strony mają zamszowe wstawki,
które zapewniają dobrą przyczepność do siodła.
Lej –
wzmocnienie na bryczesach, czyli spodniach do jazdy konnej. Lej jest
umieszczony na wewnętrznej stronie nogawki, co zapewnia lepszą przyczepność do
siodła. Lej może być tylko na kolanach lub pełny – również w kroku.
Rajtrok –
marynarka do jazdy konnej, używana głównie na występach i zawodach.
Sztyblety –
buty do jazdy konnej, sięgające za kostkę.
Toczek –
nakrycie głowy zapinane pod brodą, które chroni głowę jeźdźca w czasie jazdy
przed urazami i zranieniami. Wykonany jest przeważnie z włókna szklanego
obciągniętego materiałem. Jest elementem ubioru wskazanym podczas jazdy konnej
i obowiązkowym podczas zawodów. Obecnie często zastępowany bezpieczniejszym i
trwalszym kaskiem jeździeckim.
Anglezowanie
– rytmiczne unoszenie się jeźdźca z siodła podczas jazdy kłusem.
Dosiad –
układ ciała jeźdźca na koniu, polegający na takim rozłożeniu ciężaru ciała, by
można było korzystać z pomocy jeździeckich.
Półsiad –
pozycja jeździecka przyjmowana najczęściej podczas skoku lub cwału w terenie,
polega na lekkim uniesieniu się w siodle celem odciążenia grzbietu konia.
Ganaszować –
ustawiać pozycję głowy i szyi konia przez ściąganie wodzy i nacisk łydek.
Zaganaszowany koń ma pochyloną głowę i zaokrągloną szyję.
Kiełznać –
założyć koniowi ogłowie, czyli tranzelkę – paski trzymające w pysku wędzidło.
Oprowadzanka
– jazda dla początkujących lub małych dzieci. Jeździec siedzi w siodle, a
konia prowadzi za wodze instruktor lub doświadczony jeździec.
Półparada –
krótkotrwałe wzmocnienie działania pomocy jeździeckich w celu poprawienia chodu
konia lub zwrócenia jego uwagi na sygnały jeźdźca na przykład przed wykonaniem
trudniejszej figury lub przejściem do innego chodu.
Rozstępować
konia – na początku i na końcu każdego treningu należy konia rozstępować,
czyli przez kilka lub kilkanaście minut prowadzić go wyłącznie stępem, na
długich wodzach. Przed jazdą stęp pełni funkcję rozgrzewki, a po jeździe
uspokaja konia, pomaga mu wyrównać tętno i wyschnąć, jeżeli jest spocony.
Ujeżdżenie (dresaż) – dyscyplina jeździecka, w
której koń z jeźdźcem muszą wykonać szereg figur i zaprezentować różne chody na
placu zwanym czworobokiem.
Skoki przez
przeszkody (zawody hippiczne) –
olimpijska konkurencja jeździectwa, jedna z siedmiu wspieranych przez
Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W konkurencji tej, koń i jeździec
pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą liczbą
błędów.
Wolta –
figura wykonywana podczas ujeżdżenia, w trakcie której jeździec na koniu
porusza się po okręgu o średnicy 6-10 metrów.
Zajeżdżanie
– przyzwyczajanie konia do chodzenia pod siodłem lub pod jeźdźcem.
Zebranie
konia – silniejsze zadziałanie wodzami i łydkami, żeby konia „obudzić” po
początkowej rozgrzewce. Zebranie przygotowuje do dalszych manewrów na
ujeżdżalni.
Boks – indywidualne,
zamykane miejsce dla poszczególnych koni. Boksy mogą być murowane, wykonane z
drewna, czy stalowych prętów. Posiadają otwierane jedno- lub dwuczęściowe
(górne i dolne) drzwi.
Karuzela –
urządzenie, do którego wprowadza się spoconego konia po męczącej jeździe, by
pospacerował i ochłonął.
Okólnik –
powierzchnia w kształcie koła o średnicy 12-20 metrów, ogrodzona wysokim
płotem.
Parkur –
tor przeszkód, które jeździec na koniu pokonuje w odpowiedniej kolejności.
Padok –
ogrodzony piaszczysty lub trawiasty wybieg dla koni.
Ujeżdżalnia
– budynek lub plac przeznaczony do jazdy konnej, treningów i pokazów.
Hunter hack
– konkurencja w stylu angielskim; konie są oceniane za jazdę w stępie,
kłusie i galopie oraz pokonywanie przeszkód.
Hunter pod
siodłem – konkurencja w stylu angielskim; konie są oceniane za jazdę pod
siodłem w stępie, kłusie i galopie.
Kros –
próba terenowa z przeszkodami rozmieszczonymi na rozległym, zróżnicowanym
terenie. Przeszkody są często naturalne, np. rowy, kłody drzew, przeszkody
wodne. Jeździec na koniu musi je pokonać w określonym czasie. Kros jest częścią
zawodów WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego.)
Cavaletti –
niewielkie przeszkody, nieco wyższe od drągów. Najczęściej są to drągi układane
na niedużych stojakach lub oponach.
Liverpool –
przeszkoda złożona ze stacjonaty lub oksera umieszczonego zaraz za nią rowu z wodą.
Okser –
szeroka przeszkoda, którą koń musi pokonać jednym skokiem. Okser zbudowany jest
z dwóch stacjonat o tej samej wysokości.
Stacjonata –
pojedyncza przeszkoda.
Stół –
szeroka przeszkoda w krosie.
