Adagio Sostenuto: Rozdział 9

Tytuł: Adagio Sostenuto
Paring: JongKey - szczypta OnKey

Gatunek: AU/fluff/romans/komedia/smut/angst

Część: 9/?

„Żadna godzina życia nie została zmarnowana, gdy się ją spędziło w siodle.”

Mruknąłem niezadowolony pod nosem czując, jak robi mi się duszno. Kręciłem się niespokojnie na miejscu, dopóki siano nie dźgnęło mnie w nos. Zmarszczyłem się ze zdziwieniem i dopiero teraz zdecydowałem się otworzyć zaspane oczy. Było mi gorąco, niewygodnie, a do tego zdrętwiał mi cały lewy bok. Kiedy się ruszyłem poczułem promieniujący ból i „mrówki, spacerujące po mojej ręce. Skrzywiłem się, ale zdecydowałem się odczekać kilka chwil, aż mi przejdzie. Leżałem spokojnie z opóźnieniem zauważając, że moja poduszka unosiła się leniwie, a później opadała. Potarłem ostrożnie powieki tak, by nie przysporzyć sobie bólu, po czym podniosłem zaspany wzrok. Pomiędzy moimi brwiami wykwitła zmarszczka, kiedy dostrzegłem pogrążoną we śnie twarz. To, co wziąłem za poduszkę okazało się być klatką piersiowa Jong Hyuna. Przełknąłem ślinę, czując nagłą suchość w ustach.

Z wolna zaczęło do mnie docierać wszystko to, co stało się poprzedniego dnia. Właściwie wieczora. Na myśl przyszedł mi w zasadzie tylko ten nieszczęsny pocałunek, o który sam poprosiłem. Wcześniej byłem zamroczony zmęczeniem, teraz z trzeźwym umysłem patrzyłem na twarz pogrążonego we śnie Jong Hyuna, uśmiechając z rozczuleniem. Kiedy na niego zerknąłem wystraszyłem się, że nie śpi. Miał lekko rozchylone powieki, ale słysząc senny pomruk odetchnąłem z ulgą. Nie wiedziałem, czego się spodziewać. Podniosłem się ostrożnie, aby go nie obudzić, po czym potarłem zaspane oczy. Nie mogłem powiedzieć, żebym się wyspał, ale zmęczeniem też bym tego nie nazwał. Zrzuciłem z siebie koc i wyplątałem się delikatnie z objęć ciepłych ramion. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłem nie przypuściłbym, że ma więcej mięśni, niż z początku mi się wydawało. A może po prostu przez te dwa miesiące nieco się uwydatniły? Nadal nie powiedziałbym o nim „mięśniak”, jednak w porównaniu do niego byłem chucherkiem z niedowagą.

Zeus drzemał w prowizorycznym boksie z jedną nogą odciążoną. Promienie słońca wdzierały się soczyście do środka szopy przez szpary między deskami i dostrzegłem, jak bardzo jego sierść była brudna po samotnej tułaczce w lesie. Czy raczej mogłem sobie to wyobrazić widząc, w jakim stanie była jego szyja. Jong Hyun musiał poprzedniego wieczora nakryć go derką¹, bo nie przypominałem sobie, bym coś takiego ze sobą przynosił.

Poczułem ukłucie w żołądku. Bolała mnie myśl, że przeze mnie miał tyle nieprzyjemności. Powinienem coś z tym zrobić, tylko nie wiedziałem, co. Bo przecież nie pobiję się z Min Ho. Miał wiele sposobów, jak mi dopiec bez wychylania się, przekonałem się o tym, kiedy przechodząc obok mnie na stołówce trącił niby to przypadkiem moją butelkę z sokiem. Zalał mi wtedy książkę do angielskiego i dostałem dodatkowe zadania z gramatyki w ramach kary. Sam jeszcze sobie poradzę. Ale co zrobić, żeby dali spokój Zeusowi?

Westchnąłem ciężko, odwracając wzrok do twarzy śpiącego chłopaka. Miał zmierzwione włosy, w których błąkały się źdźbła siana, a cienka stróżka śliny ściekała z kącika jego ust, na których skupiłem swoją uwagę. Mimowolnie oblizałem swoje. Zadrżałem, czując na nich ciepło i miękkość tych, należących do chłopaka. Przełknąłem ślinę, starając się opanować myśli, jakie od razu zaczęły pędzić na najwyższych obrotach. Ten wczorajszy pocałunek skomplikował więcej, niż przypuszczał mój zaćmiony umysł. Nie był zobowiązujący, więc nie powinienem się martwić, ale zastanawiałem się, co dalej. Przyznałem się do tego, że traktuję bruneta jak przyjaciela, owszem. Tylko co z tego, skoro chwilę po tym się całowaliśmy? I dlaczego do cholery tak mi się podobał pocałunek z innym chłopakiem?

Pokręciłem głową, targając swoje włosy. Nie powinienem martwić się na zapas. I nie zamierzałem. Zamiast tego wyjąłem telefon z kieszeni, czy raczej zacząłem go tam szukać, ale po naszych nocnych „igraszkach” na sianie wysunął się i wtopił w słomę. Zmarszczyłem dotąd gładkie czoło. Była siódma, kilka minut po, a zawody rozpoczynały się o dziesiątej. Zagryzłem wargę, zerkając niepewnie na chłopaka. Nie chciałem go budzić, ale musieliśmy jeszcze dostać się do szkoły na zawody. O ile w ogóle pozwolą wziąć mi w nich udział po numerze, jaki wywinąłem. Miałem świadomość, że Min Ho się wykręci, jeśli spróbuję powiedzieć dyrektorce, dlaczego zniknąłem z terenu szkolnego. Zresztą, nie miałem dowodów! Nic mu nie zrobią za to, że otworzył bramę padoku, w ciągu dnia robiło się to tyle razy, że na pewno nie było to zbrodnią. A fakt, że przy okazji wygonił mojego konia… Cóż, tak czy inaczej byłem pewien, że jeśli spróbuję na niego donieść tylko się ośmieszę. Chyba musiałem pomyśleć nad jakąś wiarygodną wymówką.

- Jong Hyun? – Szepnąłem, układając dłoń na ramieniu śpiącego chłopaka. Mruknął coś, kiedy go szturchnąłem i pochyliłem się lekko, starając się jednak na niego nie dmuchać. Odczuwałem dyskomfort przez nieświeży oddech, więc i pewnie dla niego nie było by to zbyt przyjemne. Westchnąłem cierpko, kiedy przekręcił się na drugi bok. Uderzyłem go w ramię rezygnując z łagodnej pobudki. Wydał z siebie zduszony jęk, po czym rozchylił powieki, aby spojrzeć na mnie nieprzytomnie.

- Co? – Burknął ochryple, patrząc na mnie z wyrzutem. Wyglądał uroczo z tym kogutem na głowie. Omal nie parsknąłem śmiechem, bo cały jego image pana perfekcyjnego właśnie rozmazał się w moich oczach na dobre. Powstrzymałem się, dając sobie mentalnego kopniaka. Poznawanie go od tej strony było całkiem interesujące.

- Siano – wypaliłem, wskazując palcem na jego włosy. – Śpiąca Królewna powinna już wstawać, nie mamy zbyt dużo czasu.

- Na co? – Ziewnął potężnie, nawet nie zasłaniając ust dłonią. Wyglądał na wyczerpanego, aż miałem wyrzuty sumienia, że go obudziłem. Nachyliłem się za to nad nim, by trzepnąć go w ten nastroszony czerep. Dobry Boże, jak ten człowiek mi dźwigał ciśnienie… I ja się niby martwiłem?

- Na szybki numerek, na miłe rozpoczęcie dnia – sarknąłem, patrząc na niego z niezadowoleniem. Zdążył podnieść się do siadu i właśnie tarł swoje popuchnięte od snu powieki, przeciągając się zaraz z rozkosznym uśmiechem na ustach. Nie do końca wiedziałem, dlaczego tak lekko przychodzi mi żartowanie w ten sposób, ale z drugiej strony wolałem potraktować to swobodnie, niż uważać na wszystko, co mówiłem. Bądź co bądź, zawsze mogłem obrócić wszystko w żart tak, jak robił to nagminnie Jong Hyun. Tym bardziej, że i on lubił robić aluzje do tego typu tematów. Podobnie jak Woo Hyun. Najwyraźniej było to tutaj popularne poczucie humoru.

- Nie miałbym nic przeciwko takiej pobudce – odpowiedział, patrząc na mnie lśniącymi ślepiami. Bo w tej chwili to właśnie przypominały jego oczy – dwa błyszczące, szczenięce ślepka, dodatkowo mocniej podkrążone przez niewyspanie i fakt, że ledwo je otworzył. Zacząłem zwracać uwagę na zaskakujące rzeczy.

- Nie wątpię, ale zanim zaczniesz mnie rozbierać wzrokiem to może pomyśl, jak wyjaśnimy w szkole noc spędzoną tutaj – zasugerowałem, patrząc na niego spod przymrużonych powiek. Mlasnął sennie, przybierając skonsternowany wyraz twarzy. Nie do końca się jeszcze obudził, więc ciężej przyswajał to, co aktualnie do niego mówiłem. Rozejrzał się, chyba dopiero teraz sobie uświadamiając to, gdzie byliśmy i co się stało. Przybrał nieco poważniejszy wyraz twarzy, co niezaprzeczalnie mnie ucieszyło. Drażniło mnie to, kiedy wszystko taktował tak lekkomyślnie.

- Która godzina? – Spytał, patrząc na mnie znacznie przytomniejszym wzrokiem.

- Po siódmej. Ale trzeba jeszcze dotrzeć do szkoły i może doprowadzić się do porządku, tak na wszelki wypadek. No wiesz, nie wypada, by wyrzucali nas w takim stanie.

Parsknął śmiechem, przesuwając językiem po zębach z cichym cmoknięciem, jakby w ten sposób chciał się pozbyć tego dziwnego uczucia z ust. Sam mimowolnie się uśmiechnąłem, chociaż wizja tak rychłego powrotu do domu wcale nie była kusząca. Na pewno jemu też to nie odpowiadało, ale cóż, skoro wiedział, jakie konsekwencje mogą z tego wypłynąć chyba nie miałem powodów, aby robić sobie wyrzuty. Aczkolwiek gdyby nie mój niewyparzony jęzor, nigdy by do tego nie doszło. To było jak domino, wystarczyło trącić jedną kostkę, by posypała się cała układanka.

Jong Hyun zmierzwił włosy, spoglądając na zegarek, jaki miał na nadgarstku. Pokiwał tylko głową, zbierając koc, który wytrzepał z siana na tyle, na ile potrafił i schował do plecaka. Miał całe zmięte ubrania, przez co podejrzewałem, że sam nie wyglądam lepiej. Zerkałem na niego niepewnie, po części trochę się bojąc, że jednak będzie chciał poruszyć temat pocałunku. Zachowywał się jednak, jakby to było coś normalnego, naturalnego w naszej relacji – czymkolwiek była. Uśmiechał się do mnie tak, jak zawsze i żartował. Nie puścił tego w niepamięć, czułem to. Był bardziej rozluźniony i swobodny. Myślałem, że będzie niezręcznie, ale nawet po pierwszym pocałunku tak nie było. Chociaż, to chyba nie do końca tak. Było niezręcznie, przynajmniej ja się tak czułem, bo Jong Hyun uznał, że lepiej będzie ze mną nie rozmawiać. Nastroszył się, jak prawdziwa księżniczka i strzelał fochy. Teraz, kiedy zerkał na mnie z ukosa, mrugał do mnie z zawadiackim uśmiechem, na co wywracałem oczyma. Nie miałem więc chyba wielu powodów do obaw.

- Zbieraj się. Nie ma daleko, jeśli idzie się drogą, ale jednak jest to kawałek do przejścia – rzucił w końcu, podchodząc do Zeusa. Przypiął do jego kantara² uwiąz³ i dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, jak ten człowiek był zorganizowany. Też powinienem czasami pomyśleć, zanim coś zrobię. Sytuacja miała jednak swoje plusy, przynajmniej wróciłem do rozmów ze starszym chłopakiem.

- Nie mam wiele do zebrania.

Podniosłem się, otrzepując z siana. Dopiero teraz przeciągnąłem się, na co zastałe kości jęknęły z niemym protestem. Zakręciło mi się w głowie, dlatego musiałem się podeprzeć płotku, jaki wydzielał miejsce składowania siana od worków pełnych najpewniej jakiegoś zboża. Wsunąłem jeszcze palce we włosy, chcąc je względnie okiełznać. Poprawiłem bluzę, jaka zsunęła się z moich ramion, przez chwilę się wahając. Pomimo, że świeciło już słońce, to jednak poranki były tak samo chłodne, jak wieczory. Dlatego zdecydowałem się jeszcze zachować bluzę tym bardziej, że Jong Hyun i tak się o nią nie upominał. W zasadzie miałem już trochę jego ubrań w szafie, może powinienem mu je kiedyś oddać.

Chwyciłem za uwiąz, ciągnąc zwierzę do wyjścia. Nie zaprotestował, tylko wstrząsnął łbem, parskając cicho. Zerknąłem wyczekująco na bruneta, kiedy zarzucał plecak na ramiona. Nie wiedziałem, gdzie była ta droga, o której mówił. Postanowiłem zatem zdać się na niego, bo jak znałem siebie owszem, dotarłbym do szkoły, ale po drodze pobłądziłbym ze dwa razy. Może w mieście się nie gubiłem, ale w lesie czy na polu już owszem. Dlatego odczekałem, aż Jong Hyun otworzy drzwi, przez które wyprowadziłem Zeusa i od razu ruszyłem za chłopakiem. Odetchnąłem głęboko, czując ten charakterystyczny dla wsi zapach poranka. Uśmiechnąłem się mimowolnie, wracając na chwilę myślami do czasów, kiedy spędzałem wakacje u babci na wsi. Aż zatęskniłem za tym pianiem koguta, szczekaniem psa i ganianiem świń. Dostawałem później zawsze ochrzan, bo chociaż w zagrodzie było czysto, to zawsze wracałem umorusany.

Wypuściłem powoli powietrze z płuc, wychodząc na polną drogę. Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, że Jong Hyun zamiast ganiać po lecie za mną po prostu przyszedł tędy spodziewając się, że znajdę stodołę i postanowię tam zostać. Jeśli naprawdę tak było, to zacznę się zastanawiać, czy przypadkiem nie posiada jakichś paranormalnych zdolności. Nie zdążyłem jednak o nic zapytać, nawet wyobrazić go sobie w stroju super-bohatera, bo poczułem, jak wsuwa w swoją dłoń moją. Zerknąłem na niego pytająco, gdy zaciskał niezbyt mocno swoje palce. Chłopak uśmiechnął się do mnie delikatnie, z pewną dozą czułości, po czym pokonał dzielącą nas odległość, całując mnie w policzek. Coś drgnęło w moim żołądku, przez co przełknąłem ślinę, niepewnie unosząc kąciki ust. Nie powiedział nic, po prostu trzymał mnie za rękę, przesuwając od czasu do czasu kciukiem po wierzchu mojej dłoni. Cisza, która temu towarzyszyła wcale nie była krępująca. Powiedziałbym raczej, że była wręcz na miejscu. Nie przychodziło mi do głowy nic, co mógłbym powiedzieć, dlatego też cieszyłem się, że wcale nie muszę. Odetchnąłem tylko powoli, samemu zaciskając powoli palce na ciepłej dłoni bruneta. Zupełnie nie rozumiałem jego zachowania. Ani tym bardziej swojego, dlaczego czułem gorąco, uderzające do twarzy.

Z duszą na ramieniu wchodziłem na teren szkoły. Jong Hyun puścił przed tym moją dłoń, bo widok dwóch chłopaków trzymających się za ręce nie zasługiwał zapewne na owacje. Już i tak miałem wystarczająco dużo problemów z niektórymi uczniami. Dawanie im kolejnych pretekstów do wyżywania się na mnie byłoby czystą głupotą. Chociaż… Chyba mogłem mówić, że miałem po swojej stronie Jong Hyuna? Niemniej, patrząc na rozgardiasz, który towarzyszył szkole od samego rana nikt by na to nie zwrócił uwagi. Dlatego z ulgą odetchnąłem, kiedy bez przeszkód zaprowadziłem Zeusa do boksu. Omal nie zemdlałem, kiedy rozluźniłem się, a adrenalina opadła. Zrobiło mi się słabo, dosłownie. Na szczęście obyło się bez bliskiego spotkania z podłogą. Spodziewałem się raczej, że jeśli ktoś zobaczy nas wchodzących główną bramą na teren szkoły zaczną się pytania lub chociażby znaczące spojrzenie. Było na szczęście na tyle wcześnie, że sporo osób biegało jeszcze w dresie, nauczyciele też nie byli zbyt zorganizowani, przez co tym razem obyło się bez jakiejkolwiek reprymendy. Już nawet nie chodziło o mnie, a o Jong Hyuna, który z mojego powodu mógł się wpakować w niezłe tarapaty. Musiałem chyba podziękować Bogu, Buddzie, czy kto to tam w końcu u góry był, może nawet i sam Zeus za to, że nie był tak do końca wyprany z człowieczeństwa.

Miałem na tyle czasu, aby się umyć, doprowadzić do porządku i wyciągnąć ubrania z szafy. Zwykle nie jeździłem w białych bryczesach⁴. Szybko się brudziły, jak na ubrania w tym kolorze przystało, a tego typu rzeczy były drogie. Nie chodziło wcale o to, że nie było mnie na nie stać. Było, mógłbym co rusz zmieniać je i na każdą godzinę jazdy mieć inne. Tylko wolałem, by ojciec nie robił mi wyrzutów, że wyrzuca pieniądze w błoto. Pilnowałem więc bardzo tego, co robiłem. Niemniej na tego typu wydarzenia ubierałem się reprezentacyjnie. Nie mogłem wyglądać, jak niechluj, skoro wszyscy inni też specjalnie się stroili. Nawet konie wyglądały w ten dzień szczególnie. Sporo jeźdźców zaplatało zwierzętom na grzywach koreczki⁵. Choć mnie osobiście się to nie podobało.

Wyjąłem rajtrok⁶, który czekał na okazję w szafie, bym mógł go założyć. Odetchnąłem, powoli się ubierając. Wsunąłem białą koszulę w bryczesy, przeglądając się w lustrze. Stresowałem się. Może i mój mały wyskok udało mi się zatuszować – co w zasadzie nie powinno w normalnych okolicznościach nikogo cieszyć, w końcu jak mogli nie zauważyć, że całą noc nie było dwójki uczniów?! – ale i tak pozostawała jeszcze konkurencja, w której chciałem jak najlepiej wypaść. Ujeżdżeniem już się tak nie przejmowałem. To był wymysł Jong Hyuna i chociaż oczywiście nie zamierzałem odstawić tego na pół gwizdka, to jednak wiązałem przyszłość ze skokami przez przeszkody. Potrafiłem jeździć, całkiem dobrze zresztą, bo w końcu trenowałem to od kilku lat, nie mogłem więc być w tej dziedzinie nowicjuszem. Stres jednak zawsze dawał mi się we znaki. Pewnie dlatego właśnie nie zszedłem na śniadanie mimo, że powinienem. Nic bym nie przełknął.

Odetchnąłem ciężko, wciągając na nogi oficerki. Przez okno akademika widziałem, jak goście zaczynają się zbierać. Był to dla mnie znak, że powinienem pójść do stajni wyszczotkować Zeusa, który po swojej nocnej eskapadzie zdążył tylko dopaść wiadra z wodą i zjeść kilka marchewek, nim zostawiłem go samego. Trochę się martwiłem, że jest zbyt zmęczony. Wyglądał jednak dobrze, wręcz nawet roznosiła go energia i chyba nie przejął się zbytnio tym, że spędził noc w prowizorycznych warunkach. Może przynajmniej on nie będzie się stresował. Zresztą, i ja powinienem się uspokoić, jeśli nie chciałem namieszać w głowie zwierzęciu swoim irracjonalnym lękiem.

Wszedłem do boksu z toczkiem⁷ pod pachą i czarnymi, skórzanymi rękawiczkami w środku. Te w przeciwieństwie do tych, których używałem na treningach wyglądały na nowe – miałem je na rękach raz, może dwa razy na zawodach. Nawet specjalnie dzisiaj zaczesałem włosy do tyłu z ulgą przyjmując fakt, że ich kolor nie wpłynął jakoś szczególnie na moją prezencję. Ze zdziwieniem zarejestrowałem, że wyglądałem teraz zaskakująco dobrze. A może po prostu przywykłem już do czarnych włosów.

Zeus wystawił ubrudzony łeb z boksu, patrząc na mnie wielkimi oczyskami. Pokręciłem tylko głową ze zrezygnowaniem, od razu zabierając się do czyszczenia go. W stajni panował rozgardiasz, dlatego postanowiłem zająć się nim w jego boksie. Drążków nie było na tyle, żebyśmy nagle wszyscy wyprowadzili swoje konie. Nie było to najwygodniejsze, jednak wielokrotnie szczotkowałem go w tych niewielkich czterech ścianach – w zasadzie nie tak małych – i nie stanowiło to dla mnie przeszkody nie do pokonania. Spoglądałem ze zniecierpliwieniem na zegarek, chcąc jak najszybciej się uwinąć, a przy tym nie pobrudzić. Ogier nie współpracował zbyt podekscytowany tym, co niebawem miało nastąpić. Lubił się popisywać, była to dla niego idealna okazja do tego, by dać upust energii, jaka go roznosiła. Wyczuwał napięcie wiszące w powietrzu, moje niezbyt udolnie zamaskowane zdenerwowanie i atmosferę, jaka towarzyszyła pokazowi. Niby szkolny występ, a tyle znaczył!

Osiodłałem go ostrożnie, zakładając mu siodło. Nie chciałem zbyt mocno zacisnąć popręgu⁸, ale musiałem zadbać o to, żeby sprzęt nie przesuwał się w czasie jazdy. Chyba nie chciałem wylądować przed widownią na piachu. Po owijki⁹ oraz ogłowie¹⁰ musiałem się wrócić, nie dałbym rady zabrać wszystkiego na raz. Wszedłem do kantorka, gdzie trzymaliśmy cały sprzęt. Skierowałem się do swojego wieszaka nie chcąc tracić więcej czasu. Zostałem w stajni jako jeden z ostatnich, co dodatkowo mnie stresowało. Odetchnąłem ciężko, starając się nie myśleć zbyt wiele. Powtarzałem sobie, że będzie dobrze. W końcu co mogło pójść nie tak, skoro nie udało się Min Ho wyeliminować mnie z tego pokazu?

Odwróciłem się, słysząc trzask drzwi. Do środka wszedł Jong Hyun i najwyraźniej przyszedł tutaj w tym samym celu, co ja, bo zdejmował z półki owijacze, jakie przeglądał jeszcze przez chwilę, chcąc dobrać odpowiedni kolor pod czaprak¹¹. Spojrzał na mnie, po czym uśmiechnął się nikle, w ten swój zawadiacki sposób. Był już kompletnie ubrany z tą różnicą, że w przeciwieństwie do mnie miał na sobie ciemno zielony rajtrok. Tak dla odmiany miał na sobie czarne bryczesy i oficerki jeździeckie, chociaż to dla mnie nie było zbyt wielkim zaskoczeniem.

- Ty jeszcze tutaj? – Spytałem, chwytając za naczółek¹². Jong Hyun wygiął swoje kształtne brwi, odwracając się bardziej w moją stronę. Odłożył owijacze z powrotem i podszedł do mnie, krzyżując przedramiona na szerokim torsie.

- Dziwi cię to, Bummie? Wiesz, spędziłem noc w stogu siana, nie miałem sporo czasu na to, żeby się umyć i ubrać – odpowiedział żartobliwie, na co prychnąłem tylko. Niech tylko spróbuje mi to wypomnieć, a jak Boga kocham, wepchnę mu palcat w tyłek.

- No coś ty? Poważnie? Nowe hobby czy tak rekreacyjnie? – Sarknąłem, patrząc na niego z dystansem. Zaśmiał się krótko, niemal szczekliwie i uniósł od razu dłonie w obronnym geście. Oho, czyżby pan „Wrogość to wysublimowany pociąg seksualny” postanowił wziąć sobie do serca udowadnianie mi, że jest miłym człowiekiem?

- Ani jedno, ani drugie. Chociaż chyba znalazłem sobie nowe hobby, to fakt – przytaknął po chwili zamyślenia, opierając się o ścianę z nonszalancką pozą. Jeśli myślał, że to jest pociągające, to się mylił. Nie było ani trochę, a tylko zachęcało mnie do rzucenia mu się do gardła.

- Jest coś jeszcze poza nałogowym wkurzaniem mnie? – Burknąłem, mierząc go nieprzychylnym spojrzeniem. Jak zwykle, nic sobie z tego nie robił, a ja dawałem się wciągać w jego gierki słowne. Czyli reasumując, wszystko wróciło na poprzednią ścieżkę. Dlaczego ja się zadręczałem, jak nie było czym? Powinienem raczej się obawiać, że pewnego pięknego dnia utopię tego słonia i potem będę się martwił, gdzie ukryć ciało.

Jong Hyun pokręcił rozbawiony głową. Naprawdę nie miałem pojęcia, co takiego fajnego jest w drażnieniu mnie i droczeniu się ze mną. Byłem bardziej niż pewien, że jeśli wydrapię mu oczy, to już taki zadowolony nie będzie.

- Przyszedłeś mnie sprowokować przed zawodami, bo boisz się, że ze mną przegrasz? – Spytałem złośliwie, uśmiechając się do niego iście niewinnie. Zadarłem nieznacznie podbródek dostrzegając, jak kąciki jego ust układając się w zadowolonym uśmieszku. Musiało mu się podobać to, że potrafiłem się odgryźć. Większość uczniów tutaj raczej nie potrafiła odpowiadać na takie zaczepki. Może poza Min Ho, ale to palant, więc się nie liczył.

- Zamiast zadzierać nosa powinieneś lepiej skupić się na tym, jak utrzymać się w siodle – polecił iście dobrotliwym tonem. Prychnąłem rozbawiony. I mówił to ktoś, kto sam zleciał z konia. – Nie mam powodów do obaw, jesteś dobry, ale ja jestem lepszy.

- Inaczej będziesz śpiewał, kiedy się okaże, że Adagio do pięt nie dorasta Zeusowi – odciąłem się od razu, co wywołało jego cichy śmiech. Naprawdę nie potrafiłem go rozgryźć. Ewidentnie mi dokuczał, dupek jeden! Naprawdę starałem się nie wkurzyć na niego, bo to by zdecydowanie nie pomogło mi wygrać. Odliczyłem więc od dziesięciu w dół, wpatrując się w niego niemal bezczelnie.

- Oby tylko ten twój kucyk nie strącił zbyt wielu belek – dodał zgryźliwie, a ja miałem ochotę go kopnąć. Poczerwieniałem ze złości, jak zawsze, kiedy Jong Hyun za bardzo się angażował w docinki.

- Jeśli chcesz mnie wkurzyć, to nawet się nie staraj! Bo na wsparcie z twojej strony nawet nie liczę – fuknąłem, tak nie do końca z prawdą. Był bliski sprowokowania mnie i to bardzo. Brunet tylko się uśmiechnął miękko, przysuwając do mnie. Spojrzałem na niego zaskoczony, kiedy obejmował dłońmi moją szyję i zamykał usta w pewnym, ale jednocześnie łagodnym pocałunku. Odruchowo opuściłem powieki, pozwalając mu na to, by przesunął swoimi wargami po moich, nadal nieco spierzchniętych. Był to zwykły buziak, który trwał dłużej, niż przelotny całus. Musnął kilka razy moje usta, przez co westchnąłem z zadowoleniem. Rozluźniłem się i ułożyłem dłonie na jego ramionach gotów pogłębić pieszczotę. Jong Hyun jednak odsunął się, spoglądając na moją twarz. Cholernie nie znosiłem tego spojrzenia, kiedy wodził wzrokiem po moich oczach z czymś, czego nie rozumiałem. Było to jakby pomieszanie czułości z troską, na swój sposób łagodne i miękkie, a jednocześnie śmiało, jakby dobrze wiedział, co robi. Przełknąłem ślinę, mimo wszystko nie mogąc oderwać wzroku od ciemnych tęczówek, w których igrały figlarne ogniki.

- Ale przynajmniej przestałeś się stresować – szepnął, całując mnie w czoło. Miał rację. Stres zamienił się w determinację i gdzieś w odmętach podświadomości majaczyła mi myśl, że zrobił to z premedytacją. Bym przestał się tak martwić. Sprowokował mnie specjalnie. Zaśmiałem się, czując się głupio. Tak łatwo dałem się podejść.

- Jesteś okropny, Jong Hyun. Naprawdę. Twoje niekonwencjonalne metody sprawiają, że nie nadawałbyś się na pedagoga – mruknąłem, przechylając głowę na bok. Chłopak zaśmiał się cicho, przez co jego oczy zamieniły się w dwa urocze półksiężyce. Miał tak charakterystyczny i denerwujący uśmiech, że aż zaraźliwy. Odsłaniał dolne dziąsła, rozciągał szeroko wargi przez co wyglądał, jak jakiś jaskiniowiec czy inny neandertalczyk. Był szczery, rozluźniłem się przez to zapominając o wcześniejszej złości.

- Najważniejsze, że są skuteczne, Bummie. Ale teraz już lepiej chodź, popieścimy się później – obiecał, odsuwając się ode mnie. Wytrzeszczyłem oczy na dwuznaczność tych słów. Nie, żeby mi to przez myśl nie przemknęło, ale w tej chwili był nieprzyzwoity! Burknąłem pod nosem pełne wyrzutu „Dupek”, na co zrobił wyraźnie zadowoloną minę, znikając zaraz za drzwiami. I jak ja miałem być zdrowy psychicznie, kiedy w tej przeklętej szkole notorycznie działo się coś, przez co zdrowy rozsądek szedł na spacer razem z logiką?

Wypuściłem powoli powietrze z płuc. Ściągnąłem mocniej wodze, by zawrócić konia, po czym poprowadziłem go prosto na okser¹³, patrząc między jego uszami. Ogier wybił się, podwijając pod siebie swoje kopyta, po czym zgrabnie wylądował na piachu, parskając krótko. Startowałem jako siódmy, a drążki ustawione były na wysokości metra. Przejazd nie był wcale taki prosty. Przed samym startem zmienili nam kolejność przeszkód i bałem się, że je teraz pomylę. Nie miałem czasu na błędy.

Skupiłem się, prostując w siodle. Zeus rzucił raz łbem, ale przytrzymałem cugle, zaciskając na nich palce. Nakierowałem go na stacjonatę¹⁴, którą pokonał bez większego trudu, a później na rów z wodą. Nie przepadałem za ta przeszkodą. Woda za nią potrafiła wystraszyć zwierzę, kiedy już ją dojrzało. Kasztan wykonał kolejne cztery kroki, a ja zacisnąłem powieki. Spodziewałem się, że odmówi skoku. Parsknął, przysiadając na tylnych łapach i przemknął nad belką, trącając ją kopytem. Zadygotała, przez co wstrzymałem oddech, nachylając się równolegle do grzbietu. Kopyta gruchnęły o ziemię, a ja odwróciłem się w chwili, kiedy burza oklasków dała mi znać, że przeszkoda jest nietknięta. Uśmiechnąłem się szeroko, po czym poklepałem ogiera po spoconej szyi w ramach nagrody.

- Bezbłędny przejazd Kim Ki Buma i Zeusa! Czas pięćdziesiąt dwie sekundy! – Usłyszałem głos jednego z nauczycieli, który zajmował się komentowaniem. Ruszyłem kłusem w stronę wyjścia z ujeżdżalni, po czym zeskoczyłem z siodła i niemal rzuciłem się ogierowi na szyję, podczas gdy profesor zapowiadał kolejnego uczestnika, tym razem z innej szkoły. Przeniosłem wzrok na siwą klacz, która wchodziła właśnie na czworobok z jeźdźcem na grzbiecie. Siedział w siodle dumny i wyprostowany, patrząc na wszystkich z wyższością, jakby ten przejazd był dla niego łatwością. Zmarszczyłem brwi, głaszcząc łopatkę ogiera. Prychał cicho ze zmęczenia, ale byłem pewien, że jest tak szczęśliwy, jak ja. To był jeden z naszych najlepszych występów! Byłem z niego cholernie zadowolony i nawet jeśli nie znajdzie się nikt chętny do uczenia mnie, nie szkodzi. Pobiłem osobisty rekord, to wystarczyło.

Zdjąłem toczek, by rozsypać włosy. Nieco opadły, chociaż lakier nadal je trzymał. Ustawiłem Zeusa w cieniu, by ochłonął, a sam spoglądałem na kolejnych zawodników z zaciekawieniem. Nie było wielu, którzy pokonywali przeszkody bez najmniejszego błędu. Liczyła się też postawa i sposób prowadzenia konia, czy potrafiło się odpowiednio rozplanować przejazd albo obliczyć kroki zwierzęcia. Długo zajęło mi opanowanie tego, prawdę mówiąc nadal miałem z tym problemy, dlatego Zeus trącał belki.

Zagryzłem wargę, dostrzegając karą klacz. Z gracją wyminęła gniadego ogiera i weszła na ujeżdżalnię, wstrząsając łbem. Miała zaplecione koreczki, a na ogonie dostrzegałem dobierańca¹⁵. Zastanawiałem się czy to Jong Hyun ją uczesał czy polecił zrobić to komuś innemu. Nie posądziłbym go o taki talent, ale biorąc pod uwagę dotychczasowe wydarzenia chyba nie zdziwiłbym się, gdyby potrafił pleść końskie grzywy.

Szturchnął klacz piętami, przez co wyrwała się do przodu, wyrzucając przed siebie zgrabne łapy. Sierść zwierzęcia połyskiwała olśniewająco w popołudniowym słońcu, a ruchy były wręcz perfekcyjne. A może to tylko ja odnosiłem takie wrażenie? Jong Hyun prowadził pewnie i zdecydowanie. Nie dostrzegałem sygnałów ani poleceń, jakie wydawał Adagio, kiedy bez trudu pokonywała kolejne przeszkody. Niemal płynęła nad belkami, z elegancją podwijając kopyta, a kiedy lądowała wyglądała, jakby nie dotykała piasku. Jej ogon falował za nią, gdy chłopak bez problemu kierował się na odpowiednie stacjonaty. Zagryzłem dolną wargę, lustrując go uważnym wzrokiem. Wyglądał tak cholernie dobrze, skupiony na tym, by skończyć przejazd bez jakiegokolwiek błędu, wpatrzony przed siebie ze spokojem oraz opanowaniem, jakiego ja nie potrafiłem utrzymać. Wyglądał, jakby był w swoim żywiole i teraz rozumiałem, dlaczego to on zajmował się naszą grupą. Wiedział, co robił. Kołysał się w rytm jej ruchów, nawet nie myśląc o tym. Miał taką wprawę, że robił to odruchowo.

Przełknąłem ślinę, czując uścisk w sercu. Nie dorastałem mu do pięt, ten przejazd to była dla niego formalność, podczas gdy ja musiałem się nieźle napocić, aby nie zrzucić żadnej belki. Jong Hyun natomiast ledwo dotykał wodzy, a Adagio robiła to, o co ją prosił. Musiała być naprawdę miękka w pysku. W dodatku nie widziałem, by brunet kiedykolwiek używał palcata. Był przeciwny tego typu metodom. Sam uważałem, że jeśli jeździec musiał w ten sposób wymusić posłuszeństwo na koniu, nie radził sobie dostatecznie z panowaniem nad zwierzęciem. Uśmiechnąłem się pod nosem. Za dużo czasu z nim spędzałem.

Jong Hyun zsiadł z konia, nawet nie czekając na wyniki. Albo go to nie interesowało albo był tak bardzo pewny siebie. Jedno i drugie zakrawało o ignorancję. Teraz jednak, widząc jego zdolności oraz talent wcale się temu nie dziwiłem. Wcześniej uważałem go za snoba, który tylko dużo mówił. Widziałem jednak, że miał do tego pełne prawo. Ja nie miałem talentu, a on tak. Potrafił go wykorzystać oraz rozwinąć. Zazdrościłem mu tego, ponieważ wszystko, co osiągnąłem przypisywałem ciężkiej pracy.

- Co jest, Bummie? Nie cieszysz się, że tak dobrze ci poszło? – Spytał Jong Hyun, podchodząc do mnie. Posłałem mu słaby uśmiech. Jednocześnie cieszyłem się z mojego małego osiągnięcia i zastanawiałem się, jak wiele jeszcze mi brakuje. Myślałem, że sporo już umiem, a tymczasem się myliłem. I uświadomił mi to jeden przejazd. Tylko czego mogłem się spodziewać po chłopaku, którego rodzice od dziecka sadzali w siodło?

Wypuściłem powoli powietrze z płuc. Głaskałem Zeusa, patrząc na ujeżdżalnię, gdzie startował kolejny zawodnik. Zastanawiałem się czy gdybym miał taki talent jak Jong Hyun, to mój ojciec zacząłby być ze mnie dumny. Może powinienem posłuchać porad chłopaka, skoro się na tym znał? Chciał mi przecież pomóc, tylko dlaczego?

- Ki Bum – upomniał się o moją uwagę, a ja spojrzałem na niego. Skinąłem mu głową, posyłając zaraz złośliwy uśmieszek.

- Co to za popisy na ujeżdżalni, co? Chciałeś mi zaimponować? – Spytałem, podając ogierowi kilka miętówek. Schrupał je chętnie, krusząc wielkimi zębiskami. Jong Hyun wykrzywił usta w nonszalanckim uśmieszku.

- A co, udało mi się?

- O tak. Zastanawiałem się, jakim cudem utrzymujesz się w siodle – pokręciłem głową z niedowierzaniem. To wcale go nie usprawiedliwiało! Nie musiał być taki arogancki. – Z takim ego to byś i do bryczki miał problem się zmieścić.

Parsknął śmiechem, jakbym właśnie opowiedział świetny żart. Pogłaskał z niebywałą czułością chrapy Adagio, by zaraz wziąć ode mnie kilka cukierków i podać klaczy. Przyglądałem mu się ukradkiem z zaciekawieniem. Nie raz widziałem, w jaki sposób obchodził się z końmi. Nigdy nie spotkałem osoby, która tak kochała te zwierzęta i otaczała je taką troską czy czułością. Każdy gest przesiąknięty był jego serdecznością. Ten widok chwytał za serce, musiałem to przyznać, chociaż niechętnie.

- Przyznaj, że wypadłem świetnie – zachęcił mnie, krzyżując przedramiona na wysokości klatki piersiowej. Uśmiechnął się w ten cwany sposób, a w jego oczach pojawił się znajomy błysk. – Chyba, że się wstydzisz?

- Oczywiście. Krępujesz mnie, hyung... Nie wiedziałeś? – Zagryzłem dolną wargę i zacisnąłem dłonie na wodzy Zeusa, tuż pod jego pyskiem. Zrobiłem niepewną minę, odwracając wzrok. Jong Hyun zaśmiał się, po czym pochylił w moją stronę. Zerknąłem na niego z ukosa. Wcześniej udawałem, jednak tej reakcji się nie spodziewałem. Rozejrzałem się od razu, by upewnić się, że nikt nas nie widzi.

- Gdybyś się jeszcze zarumienił to powiedziałbym, że jesteś rozkosznym aniołkiem. Takim z rogami, żeby mu podtrzymywała aureolę – mruknął sarkastycznie, a ja poczułem dreszcz, przechodzący wzdłuż kręgosłupa. Nie powinienem tak reagować, zdecydowanie. Nie chcąc stracić twarzy posłałem mu uroczy uśmiech, z miną prawdziwego niewiniątka. Zagryzłem swoje różowe usta, co niemal od razu przykuło wzrok chłopaka. Na chwilę, niemal ułamek sekundy, ale jednak na nie spojrzał. To podbudowało nieco moją pewność siebie.

- Przecież wiesz, że jestem skromnym, wstydliwym chłopakiem. Pasowałbym do tej roli idealnie.

Przez jego twarz przemknął dziwny cień, który nieco zbił mnie z pantałyku. Moje serce zabiło mocniej, gdy chłopak zbliżał się do mnie, przez co poczułem ciepły oddech, owiewający moje usta. Przez sekundę myślałem, że mnie pocałuje, tu przy wszystkich. Staliśmy nieco na uboczu, ale mimo to gdyby ktoś przechodził, z łatwością mógłby nas dostrzec. Poczułem przypływ paniki, choć nie potrafiłem się ruszyć oczekując na to, co zaraz nastąpi. Przełknąłem ślinę, jednak nie doczekałem się pocałunku. Wargi starszego zatrzymały się kilka milimetrów od moich. Kusiło mnie, by ich posmakować, miałem jednak na tyle zdrowego rozsądku, aby wiedzieć, że to nieodpowiednie.

- Chętnie naruszę tą niewinność i zdeprawuję tego aniołka – wymruczał niskim, nieco ochrypłym głosem. Brzmiał tak dwuznacznie, że momentalnie zapiekły mnie policzki. Te żarty zaczynały być nieprzyzwoite! Odepchnąłem go od siebie, furcząc ze złości. Trzepnąłem go w ramię, za które od razu się złapał z szerokim uśmiechem na ustach. To wcale nie było zabawne! Ani trochę!

- Głupi jesteś, wiesz? – Warknąłem, mierząc go morderczym wzrokiem. Budził we mnie tak skrajne emocje, że zaczynałem się obawiać o moją równowagę psychiczną. Pokazałem mu język, ciągnąc Zeusa do boksu. Miałem zdecydowanie dosyć, jak na jeden dzień. A nawet cały miesiąc.

~***~

¹Derka – okrycie konia zakrywające cały tułów, czyli kłodę, a także czasem część szyi.

²Kantar – rodzaj uproszczonej uzdy, używanej nie do jazdy, lecz podczas czyszczenia lub wyprowadzania konia.

³Uwiąz – sznur do prowadzenia i przywiązywania konia, na przykład podczas czyszczenia.

⁴Bryczesy – specjalne spodnie do jazdy konnej; od wewnętrznej strony mają zamszowe wstawki, które zapewniają dobrą przyczepność do siodła.

⁵Koreczki – PODGLĄD

⁶Rajtrok – marynarka do jazdy konnej, używana głównie na występach i zawodach.

⁷Toczek – nakrycie głowy zapinane pod brodą, które chroni głowę jeźdźca w czasie jazdy przed urazami i zranieniami. Wykonany jest przeważnie z włókna szklanego obciągniętego materiałem. Jest elementem ubioru wskazanym podczas jazdy konnej i obowiązkowym podczas zawodów. Obecnie często zastępowany bezpieczniejszym i trwalszym kaskiem jeździeckim.

⁸Popręg – pas biegnący pod brzuchem konia służący do utrzymywania siodła na grzbiecie zwierzęcia.

⁹Owijacze (inaczej owijki) – bawełniane lub polarowe bandaże używane do owijania nóg konia nad kopytami; mogą być zapinane na rzepy.

                ¹⁰Ogłowie – skórzana uprząż zakładana przed jazdą na głowę konia; stanowi całość wraz z wędzidłem i wodzami.

¹¹Czaprak – bawełniana lub filcowa podkładka pod siodło wchłaniająca pot konia i chroniąca jego grzbiet przed obtarciami.

¹²Naczółek – pasek na czole konia.

¹³Okser – szeroka przeszkoda, którą koń musi pokonać jednym skokiem. Okser zbudowany jest z dwóch stacjonat o tej samej wysokości.

¹⁴Stacjonata – pojedyncza przeszkoda.

¹⁵Dobieraniec – PODGLĄD

  

~***~

PREVIOUS | NEXT